Yaşamak istediklerim bunlar değildi… hayallerim vardı, yaşamak istediklerim… “daha”larım vardı, olmak istediklerim… Olması gerekenler değil! Kader yazmak istedim, kadercilik oynamak değil… “keşke”ler kurmayı hiç sevemedim…”iyi ki” lere hasret yaşadım… Ak ya da kara olmayı istedim hep! Ama grileri yaşamak düştü payıma… Hayallerimden farklı şeyler yaşasam da şükür demesini bildim. Ne de olsa gitgide alışıyordum KADERCİLİĞE…
Çevremde ki insanlara dedim ki bırakın yanlış yapayım. Anca öyle anlarım elimde olmayan doğrunun değerini. izin vermediler. Bende yanlış yapmaktan çekinmediğim için doğrunun değerini hiç mi hiç anlayamadım…
Gün geçtikçe bulunduğum konumu özümsemeye çalıştım… Gerçekten belki de kader dedim… Belki benim hikâyem de sonda olacak başta olmuştur dedim… “belkiler” çok kurunca bu sefer de; “hani benim olan hayat, nerde benim yaşamak istediklerim” dedim de duymadılar beni. Zaten dinlemiyordular da… ben yaşamak istediklerimi yapmak istiyordum, onlar ise yaşayamadıklarını yaptırmak istediler bana…
Zamanla kadercilik oynayan biri olarak bulunduğum konumu özümseyeceğim… ama yemin olsun hep hayallerini gerçekleştiren insanlara imreneceğim. Kendimi bu şehre hapsedip kendi hâkimim de, avukatım da, gardiyanım da kendim olacağım… suçum da zaten kendi hayatımı kendi yaşamak istemem olacaktır…
Ben hep “keşke”ler kuracağım… dönüp arkama baktığım da “iyi ki hayal kurmuşum diyeceğim…” ve arkam da doluca yaşanmak istenen bir boşluk bırakacağım…
